Bu sabah anne ben buna yatıcam diye yenidoğanken kullandıgım besiği göstererek basladı güne map,kırmak istemedim,zaten kurulumu basit birşeydi ,kurduk girdi içine yattı..
Boyu 2 cm daha uzun olsa içine sığmayacaktı,oysa aldıgım gün öylemiydi,içine yatırıp ilk salladıgımda kumbaranın dibindeki bozuk paralar gibi sağa sola savrulmuştuda uzun bir süre battaniyelerden rulolar yaparak yatırmak zorunda kalmıştık,sonra küçülen giysilerine baktım,şimdi oyuncak bebeğine giydirdiğimiz bir zamanlar çook büyük gelen hırkasına baktım,giymek istedi,kolunun sığmadıgını görünce vazgecti,gidip oyuncak bebeğini getirdi bi sürede onu salladık...
Saclarını taramak istedi,çekmeceyi açıp giymek istediği kıyafetleri getirdi, 'anne sen bunu giy' diye benim giymemi istediklerini de önüme koyunca artık iyice anladım ki kuzum büyüyor...
Oysa daha dün değilmiydi,avaz avaz ağlarken ben seni nasıl avutucam diye kucagıma alıp karsılıklı ağladıgımız,bu çoraplar çok küçükmüş büyüğüyle değiştirsek diye baktıgım çoraplarının ayaklarından düştüğünü görmem,uykusuz geceler,valizle sokaga cıktıgım günler bu kız ne zaman oturacak,ne zaman yürüyecek,niye anne demiyo diye kendimi yiyip bitirmelerim,her doktor kontrolüne nefesimi tutup girmelerim,gece babanı yataktan kaldırıp battaniyede seni sallamalarımız,sanki elimin parmakları gibi sayabileceğimiz günlerde yasadık bunları gibi geliyor...
Zaman geciyor gün be gün saçları uzuyor,bakışları değişiyor,neyi isteyip neyi istemediğini çok net ifade edebiliyor,kızım büyüdükçe bizide büyütüyor,artık 'inşallah,kısmetse,hayırlısıysa'gibi kelimeler daha çok çıkıyor ağzımdan,bazen nazar deger diye yapabildiği birşeyi nasılda'yapamadıgını'anlatırken buluyorum kendimi ,gülüyorum halime..
Bir küçücük melek nasılda değiştiriyor değdiği yeri nasıl terbiye ediyor bizleri,evimizi nasılda ev yapabiliyor,bir anda ısıtıyor girdiği ortamı sanki o evdeyken evimiz daha bi ev,biz daha iyi insanlarız,daha çok aileyiz,o yokken boşa gecmiş günlerimiz,hep bir çocuğun insan hayatını kısıtlayabileceğinden endişe ederdim ne kadar yanılmışım,tükürdüğümü yaladıklarım listem var benim asla sallamam,asla kucaga alıştırmam asla onu yapmam,asla bunu yapmam bla bla ukala ukala atıp tuttuklarımdan oluşan,işte o listenin en basında artık yazıyor ki çocuklar hayatı kısıtlamaz,yasanılabilir bi yer haline getirir sadece, teşekkürler güzel kızım,güneşim günümü aydınlatanım bu farkı anlayabilmeme sebep olduğun için çok teşekkürler,seni veren Allah binlerce şükür...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder